Σας έχει συμβεί να ενημερώνεστε από την δασκάλα-ο την για το παιδί σας και να ακούτε πολύ διαφορετικές συμπεριφορές από αυτές που εσείς γνωρίζετε στο σπίτι; Γιατί πολλές φορές ένα παιδί συμπεριφέρεται αλλιώς στο σχολείο και διαφορετικά στο σπίτι. Τι μπορεί όμως να κρύβεται πίσω από αυτό; Κατά πόσο είναι φυσιολογικό και σε ποιο βαθμό θα πρέπει να μας προβληματίσει το φαινόμενο;
Τα παιδιά μπορεί να είναι συγκροτημένα στο σχολείο, αλλά στην επιστροφή τους στο σπίτι, οι γονείς να τα αντιλαμβάνονται ως νευρικά και με υπερένταση. Είναι φυσικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς το σπίτι σαν πιο οικείο και ασφαλές περιβάλλον, επιτρέπει στο παιδί να εκδηλωθεί και να εκφραστεί πλήρως. Πολλές φορές μάλιστα τα παιδιά ξεκινούν να συμπεριφέρονται άσχημα στο σπίτι. Αυτό συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που θα αντιληφθούν πως υπάρχουν και εκεί όρια και θα χρειαστεί να τα διαχειριστούν.
Φαίνεται πως τα παιδιά που συμπεριφέρονται άσχημα, κυρίως μπροστά στους γονείς, στην πραγματικότητα δείχνουν σημάδια υγιούς προσκόλλησης. Δείχνουν δηλαδή, ότι νιώθουν αρκετά ασφαλείς όταν βρίσκονται μαζί τους. Ας αναλογιστούμε σε αυτό το σημείο ότι και εμείς ως ενήλικες το ίδιο δεν κάνουμε; Στο σπίτι μας δεν απελευθερώνουμε συνήθως τον “πραγματικό” μας εαυτό;
Επιπλέον, σημειώνεται ότι όταν τα παιδιά συμπεριφέρονται καλύτερα στο σχολείο παρά στο σπίτι, αυτό σημαίνει ότι μπορούν να ακολουθήσουν τους κοινωνικούς κανόνες. Δουλεύοντας λοιπόν οι γονείς τους τρόπους που θα βοηθήσουν το παιδί να διαχειρίζεται τις επιτρεπτές και μη επιτρεπτές συμπεριφορές του παιδιού μέσα στο σπίτι, τότε αυτό θα έχει αποτέλεσμα και σε αυτό το πλαίσιο.
Τι γίνεται όμως όταν συμβαίνει το αντίστροφο; Όταν το παιδί επιδεικνύει σωστή συμπεριφορά στο σπίτι και εκφράζει άσχημη συμπεριφορά στο σχολείο; Αρχικά θα πρέπει να δώσουμε χρόνο, αν το παιδί δεν έχει μεγάλη εμπειρία στο σχολικό περιβάλλον και έτσι δυσκολεύεται να αντιληφθεί τι περιμένουν οι γύρω του από αυτό.
Αν η συγκεκριμένη συμπεριφορά συνεχίζεται και παραμένει, τότε οι γονείς σε συνεργασία με το σχολικό πλαίσιο, θα ήταν καλό να αναγνωρίσουν τη συμπεριφορά αυτή και να προβούν σε περαιτέρω αναζήτηση του λόγου που παρουσιάζεται.
Αν λοιπόν το παιδί εκφράζει διαφορετική συμπεριφορά στο σχολείο και στο σπίτι και αυτή είναι μία κατάσταση που παραμένει για πάνω από τρεις μήνες ή χειροτερεύει, τότε χρειάζεται να αναζητήσετε τη βοήθεια Ψυχολόγου. Αυτό θα συμβάλει ώστε να αποφορτίσετε το παιδί από τον όποιον ψυχοπιεστικό παράγοντα το επιβαρύνει.
Ας δούμε πως ως γονείς μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί από τον δικό σας ρόλο…
Στο τέλος της σχολικής ημέρας, όταν το παιδί συναντά τον γονιό του, έχει ανάγκη για μία κίνηση «επανένωσης», μία αγκαλιά, ένα χάδι. Δυστυχώς, είναι πολλές οι φορές που οι γονείς, πιεσμένοι από την καθημερινότητά τους, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην ανάγκη αυτή του παιδιού. Κάπου εκεί είναι που ξεκινάει και μεγεθύνεται το πρόβλημα. Είναι, επομένως, η συμπεριφορά των γονιών που θα καθορίσει εκείνη των παιδιών τους και όχι το αντίστροφο…
